Ja ik kom deze dogmatische gedachten van mezelf geregeld tegen “Lau wie denk je wel niet te zijn, kan je dit nu wel zeggen…?”. Maar hoe kan ik nou licht schijnen als ik zelf niet mijn hart volledig openzet? Bang reken maar! Maar ik wil en durf met kleine stapjes te bewegen richting het hart. Ik heb de tijd, ik neem de tijd. It’s all about consciousness… Bewustwording dat de gedachten er zijn, invoelend in het lichaam of het nog dient. Ik vraag jou mij te spiegelen, ja schijn maar op mij. Maar reken er maar op dat ik naar jou terug reflecteer. I want to move mountains… Een ieder die zijn eigen klim mag maken naar de top van de berg. De intensiteit die ik omarm is wie ik ben, in elke kleur, in elke dualiteit… Oplossend naar het geheel een stap naar jou.. Mag ik dichterbij komen?
Veiligheid is het stukje diep in je hart die je pas kan zien als die lijntjes, muren en hekken eromheen weg zijn. De schijnbare veiligheid die wil vastzetten, controle wil. Voor wat ben je bang?
Daag jezelf uit te schijnen, gun jezelf de reis om naar je diepste kern af te dwalen. Af en toe een zijstap als het te groots is maar moedig en vol interesse. Ik ben geïnteresseerd in jou ben jij het ook nog steeds in jezelf?